Vandaag is het zover! Vanmiddag spelen we de voorspeelvoorstelling voor ‘genodigden’; allemaal mensen van wie we verwachten dat ze een heel kritisch oordeel gaan geven over onze voorstelling. Het zijn dé mensen die “Op zoek naar een oom” een akkoord gaan geven, zullen aanprijzen bij anderen of zelfs gaan boeken?! Bovendien zit er straks ook een kinderjury in de zaal, die misschien nog wel het allerbelangrijkste is. Wat gaan ze zeggen na afloop??
Pfff, de kriebels in mijn buik worden steeds heftiger. De kostuums zijn vrij van repetitiezweet, okselfris en hangen klaar. Het décor is helemaal opgetuigd, aangekleed en werkt nu eindelijk precies zoals we dat voor ogen hebben, zodat ons verhaal vlot en vlekkeloos verteld kan worden. Heerlijk!
Oh, wat heb ik er zin in! We hebben zo veel lol gehad in het maken. Er zijn nog zoveel ‘vondsten’ tijdens de repetities op de vloer gedaan. Allemaal cadeautjes die nu nog ingepakt wachten op de blije, verwonderde gezichten van het publiek, straks… Was het maar vast zo ver!
Vondsten, cadeautjes… Heb ik echt overal aan gedacht? Ik moest nog gaffertape, check, flyers mee, check, make-up tasje, check, inclusief haarborstel… eh, check, toi-toi-toi’s… nee?? nee?!!
Ik ben vergeten voor iedereen van het team een kaartje te schrijven met een klein cadeautje!! Een toi-toi-toi, voor geluk, dat de voorstelling maar een succes zal worden!! Nee, dat red ik nooit meer op deze korte termijn!!
CORONA!
Met een nieuw soort scheldwoord, kom ik terug in de realiteit en word wakker uit mijn droom. Niks geen voorspeelvoorstelling! Tot nader order uitgesteld.
Hè, bah.
Maar wat was het lekker om even te dromen van die opwinding, het enthousiasme te ervaren, de zenuwen van vlak voor een voorstelling, je razende hart te voelen, rapapaa-rapapaa!!
En dat ligt dus allemaal nog voor ons in het verschiet.
Wat een heerlijk vooruitzicht 🙂
